مدح و ولادت حضرت امام رضا علیه‌السلام
بیدها را حـظِّ رقـصـیدن هدایت می‌کند نـورها را کِـیف تـابـیدن هدایت می‌کند لذتی شیرین‌تر از شیرینی دیدار نیست آفـتـاب روی بـام سـاعـت هَـشـتَم تویی اشـتـیـاق ناتـمـام ساعـت هـشـتـم تـویی السلام ای هشتمین خورشید آل مرتضی دشـت با آهـنـگ نیـشـابور هم آواز شد ناگهـان بادی وزیـد و موسم پرواز شد بی‌قرار شب نشـیـنی‌های رویِ گُـنـبدیم جلوۀ خورشیدها از گنبدت رونق گرفت جزر و مد ماه‌ها از مرقدت رونق گرفت دَخل دُکّان‌هاست تا محشر بدهکار رضا کاش بالـم را گـرفـتار هـوای خود کنی ربّـنـایـم را بدهـکـار دعـای خـود کـنی من فرات التماسم، مشک را بیرون بکش ابـر بـودم بی‌محـابـا گـریه کـردم بارها رود بـودم سیـل‌آسا گـریه کـردم بـارها هیچ اشکی مثل اشکِ صُبح میلادت نشد حوض‌های صحن‌هایت انعکاس کوثرند شاخه‌های چلچراغت شاخه شاخه اخترند خنده‌هاشان انعکاس نور در قندیل‌هاست ذکر تسبـیـحات ماهی‌های دریاها رضا با خدا بوده است هرکس بوده باشد با رضا عـالـم و آدم گـدایـان سـرایت یا رئـوف خاک بـالا روی بال یا کـریمت ریخـته عطر جـنّت روی دستان نسیمت ریخته دست پر مُهرت سرم را نازنازی می‌کند مادرم وقتی پرم می‌داد، بالش جمع شد در دلش پای ضریحت بغض سالش جمع شد مِهر تو در سیـنه‌ام افتاد، گـریه کُن شدم آسـمانِ مـرقـدت مـا را هـوایی می‌کـند رقص پرچم روی گنبد دلربایی می‌کند نَقل اعجـاز حریمت نُقـل مجلس‌ها شده هر زمان روحم در این آئینه‌ها گُم می‌شود مثـل دریـاها دلـم غـرق تـلاطم می‌شود بارگاه قم حریم حضرت زهرای ماست قطره می‌خواهیم این‌ها فِیض دریا می‌دهند خوشه می‌خواهیم گـندمزار اعلا می‌دهند از ازل روزی خورِ خواهر برادر بوده‌ایم ای بزرگی که سلیـمان‌‌وار ذرّه‌پـروری از تـمـام انـبــیــا و اولـیـا هـم بـرتــری جورِ مجـنونی کـشیدم تا که لیلایت کنم بوسه‌گـاهم رَدِّ نعلـِین قـدم های شماست خندۀ امروزم از لبخـند فردای شماست نامۀ پرواز من را مُهر کردی، تا زدی |